Van zelfafwijzing naar zelfacceptatie, hoe doe je dat? Even geleden zat ik in een vrij strak sportritme. Het gaf een vorm van voldoening, structuur en mijn lijf bleef er strak mee. Doordat ik onlangs een stevig griepje te pakken had, was ik uiteindelijk twee weken uit de running. Eenmaal aan de beterende hand van m’n griepje, begon de sportschool me ook weer te roepen. Alleen voelde ik een boel weerstand. Ik had het gevoel dat het ‘moest’, en als er iets is waar deze steenbok een allergie voor heeft, is dat iets móeten. Het lastige was, niet meer sporten leverde óók weerstand op. Now what?
Wat is de boodschap van het ongemak?
In de twee weken dat ik ziek was las ik een boek, Het Presence Proces. Het omschrijft hoe ieder ongemak dat je ervaart (frustratie, weerstand, angst, stress, spanning, ontevredenheid etc.) los staat van het nu en enkel een weerspiegeling of projectie is vanuit een eerdere, wellicht onbewuste/onverwerkte ervaring. Iets waar ik helemaal in geloof en naar leef. Ook beschrijft het hoe iedere vorm van het ‘nu’ te willen veranderen wanneer je deze ongemakken voelt een omweg is, een soort pleister die het ongemak even toedekt.
Je kunt je baan veranderen, je partner, je uiterlijk of je lichaam, maar als je de boodschap van het ongemak niet tot je door laat dringen, komt het ongemak in andere vormen gewoon weer naar je terug. So, don’t shoot the messenger! In plaats van reageren op het ongemak door gedrag en omstandigheden aan te passen, integreren we de boodschap. Dat is de duurzame aanpak naar een liefdevol leven in een notendop. Ik realiseer mij dat ik voordat ik mijn griepje te pakken had, op een wel erg streng sportregime zat. Was dit een manier om de messenger te shooten?
Waar komt die zelfafwijzing vandaan?
Ik besluit mezelf de ruimte te geven, de druk van het moeten los te laten en te kijken wat er gebeurd. Met als gevolg dat ik veel meer in het moment ben en minder afleiding zoek. Spontaan heb ik de rust om een boek te lezen en binnen no-time tik ik er drie nieuwe artikelen uit. Het minder moeten van mezelf heeft ruimte gemaakt voor creativiteit, creatie en inspiratie. Hier wil ik wel meer van! Maar toch is er dat stemmetje dat steeds opduikt en mij zegt dat ik eigenlijk moet gaan hardlopen en fitnessen. Waar komt het vandaan? Mijn moeder springt gelijk in mijn gedachten. “Ja als je elke dag mayonaise als boter gaat gebruiken groei je wel dicht ja’. ‘Kijk maar uit dat je niet uitdijt”.
Te pas en te onpas hoorde ik dat zij op de kinderafdeling haar broeken moest kopen. Een van mijn broers had er een handje van om het woord ‘varken’ en ‘vet’ te gebruiken. Het waren kleine en subtiele dingen die er gedaan of gezegd werden waardoor er een hele donkere en angstige wolk om ‘te dik’ zijn kwam te hangen. Dik is lelijk en slecht en dun is goed, beter, best werd mijn onbewuste geloof. En op een of andere manier, voelde ik mij altijd ‘te dik’. De ‘volle’ van de familie. Terwijl ik dit schrijf voel ik mijn keel opspelen en de spanning in mijn lijf opbouwen. Het is een zwakke, onzekere plek en het gaat verder dan de gedachte “te dik” te zijn. Het vertaalt zich naar; ik bén niet goed genoeg en zelfs naar slecht zijn.
‘Alleen als ik perfect ben, ben ik goed genoeg’
Het triggert een reactie om hard te gaan werken oftewel, in dit thema, om te gaan sporten en wel te voldoen aan de eisen van dun zijn en dus goed genoeg te zijn. Het laagje perfectionisme neemt het vanuit hier over. Want slank is niet genoeg, gespierd, fit en afgetraind moet het zijn. Want? Als ik perfect ben, of in ieder geval ernaar streef, mag ik mijzelf laten zien en.. ben ik goed genoeg!
Hm.. Daar is weinig authentieks aan. Dus iedereen zou in een malletje moeten passen voordat ze er toe doen en er mogen zijn? Nee, niet iedereen, dat is het addertje onder het gras. IK moet in dat malletje passen. Daar is het duiveltje die, eenmaal ontmanteld, veranderd in de boodschapper. Terwijl ik het duivelse boodschappertje aan kijk en zijn oude impact op mij voel in mijn lijf verliest hij zijn gronding, zijn grip. Het maakt ruimte voor een liefdevolle benadering.
Van zelfafwijzing naar zelfacceptatie
“Je bent goed zoals je bent, laat je energie stromen waar het wil. Verspil het niet aan uiterlijkheden. Wees je mooiste authentieke zelf, in haar meest eigen en pure vorm. Je hoeft jezelf niet aan te passen en te veranderen.” Zijn de woorden die ik als een warme deken over me heen voelde komen. Het zijn ook de woorden waar ik vrouwen om mij heen en vriendinnen standaard mee wil doordrenken. Wees niet onzeker, twijfel niet aan jezelf, pas je niet aan, je bent perfect en zoveel meer. Je bent hier om jezelf te zijn, lief te hebben en te stralen vanuit je binnenste superkracht. Je mag er zijn. Helemaal. Nu. Zonder iets te veranderen, precies zoals je bent.
Iedereen heeft zijn eigen malletje, het groeit en beweegt met je mee en zo hoort het te zijn. Een geheel, in harmonie. Het leven is vloeiend en altijd in beweging, een lichaam beweegt mee. Het leven wil niet- en laat zich niet forceren, zo ook ons lichaam niet. Het leven is er om te ervaren, te beleven, te voelen en eren. Zo ook het lichaam. Sorry, mijn mooie lijf als ik je soms in bochten heb gewrongen waarin je niet wilde gaan, hard voor je was en niet naar je luisterde. Ik spreek haar vanaf nu toe, zoals ik mijn vriendinnen toe spreek. Vol liefde, compassie, begrip, geloof en vertrouwen. Ik luister naar haar, vraag haar wat ze nodig heeft en geef haar wat ze vraagt. Ik ben in stilte bij haar en fluister ‘Je bent prachtig, uniek en helemaal van mij.’
Liefs,
Fiene
Wil je door Zonderzooi begeleid worden met een gezonder eetpatroon? Meld je dan nu aan voor mijn 12-weekse online programma waarbij ik je help om zonder zooi te eten, af te kicken van suikers en weer lekker in je vel te zitten!
- Van zelfafwijzing naar zelfacceptatie - 02/03/2022
- Hoe kan je minder oordelen? - 20/01/2022
- Hoe ga je om met oude trauma’s en triggers? - 09/12/2021
Bedankt voor het delen van
deze openhartige blog Fiene. Fijn geschreven!
En wat fijn dat ik deze site heb mogen ontdekken Dali.
Bedankt en go for it beide!
Wat leuk om te horen zeg, dankjewel voor je reactie. Ook vanuit Fiene! Liefs, Dalí