Stoppen met oordelen? Een mening hier, een oordeel daar. “Het duidt tenminste op een stukje karakter, anders waai je ook maar met alle winden mee”, heb ik eens iemand horen zeggen. Maar wat als oordelen je iets heel anders laten zien dan de, in jouw ogen, tekortkomingen of verkeerde keuzes van een ander? Wat als het oordeel over een ander of over een situatie een rechtstreekse navigatie is naar een stukje in jezelf?
Uit verbinding met mijzelf – in verbinding met het ego
Ik zie mezelf nog zitten, een aantal jaar geleden, in de duckout langs het voetbalveld. Een van mijn teamgenoten in het veld trekt moeilijk haar voet omhoog, haar blessure speelt op en ze vraagt om een wissel. Mijn gedachten vormen zich onmiddellijk tot oordelen; “ach heb je haar weer, die aansteller heeft altijd wat”. Vervolgens word ik het veld ingestuurd.
Ik zet mijn eerste sprintje in en voel gelijk een stekende pijn mijn voet inschieten. Een kwaaltje dat al langer mijn aandacht vraagt, maar ik negeer het volledig. Ik speel op mijn tandvlees de wedstrijd uit. In mijn hoofd vormen zich boze en gefrustreerde gedachten. Allereerst, om de pijn te ontkennen, maar nog veel meer om de verantwoordelijkheid van mijzelf af te schuiven naar het teamgenootje dat om de wissel vroeg. “Als zij zich niet zo aanstelde, hoefde ik dit klusje niet te klaren.”
Het ontstaan van oordelen
Hardheid, onbegrip, valsheid, desinteresse, verdriet, het zijn allemaal minder prettig gevoelens en emoties om te ervaren. Soms zijn we ons er niet eens bewust van dat ze er zijn, maar worden ze zichtbaar op het moment dat er iets buiten onszelf gebeurd waar we ze op kunnen projecteren. Zoals in mijn geval, mijn teamgenoot. Zij gaf haar grenzen aan door de signalen van haar lichaam te herkennen en ernaar te luisteren. Ze was zacht voor zichzelf en haar lichaam. Iets wat ik nog niet hard geleerd op dit punt. Ik moest volharden, letterlijk.
Ik leerde op vroege leeftijd, met een alleenstaande moeder die fulltime werkte en drie kinderen te verzorgen had, dat ik me niet aan moest stellen. Mijn moeder had geen tijd en ruimte voor een ziek of verdrietig kind. Ze was druk met overleven. Fysiek, mentaal en emotioneel. En dit werd ook mijn blauwdruk, mijn malletje waarin ik mijn do’s en don’ts goot. Hoe ik me moest gedragen, wat ik moest verbijten, wat ik moest uiten en wat ik vooral niet moest uiten. Mijn manier van leven, werd overleven door te verharden.
Waarom is er wel ruimte voor haar grenzen?
Ik herinner me nog een moment met mijn eerste liefde. We hadden ruzie en ik verhardde, toonde geen emotie en was één brok ongeïnteresseerdheid. Ik zie hem nog voor me staan en zeggen; “Moet je jezelf nou zien zitten, IJSKONINGIN”. En hij had gelijk.
Dat mijn teamgenoot een wissel aanvroeg door ‘een beetje pijn’ was iets wat ik had afgeleerd en wat in mijn blauwdruk stond gegraveerd als verboden. Ik had er voor in de plaats gezet; verbijten, verharden en doorgaan! Er was geen ruimte voor grenzen, zachtheid en begrip. Ik heb die ruimte als kind niet gekregen en gevoeld, dus kon ik dat ook niet voor een ander voelen en opbrengen. Waardoor eruit voortvloeide dat ik oordeelde over alles en iedereen die een ‘teken van zwakte’ vertoonde. “Ik mocht dat niet, dus zij ook niet”, vond ik – onbewust. Maar onder de oppervlakte was de werkelijke betekenis en oorsprong van mijn verharding eigenlijk verdriet; Waarom is er wel ruimte voor haar grenzen en niet voor die van mij?
The way out
Het moment dat dit besef in begon te dalen, ging ik experimenteren. Met nee zeggen, met mijn grens aangeven, stoppen op momenten van niet meer kunnen of willen. Luisteren naar pijn die zich in mijn lichaam aandiende en daarnaar handelen. Ik ging mijzelf de steun en support geven die ik als kind nodig had. Zo ontwikkelde ik een empathische, begripvolle en zachte hand naar mezelf. Waardoor ik vervolgens als vanzelf ook zacht en begripvol werd voor alles en iedereen om mij heen.
Nooit meer oordelen?
In de wereld waarin wij zijn gegroeid en leven is het een bijzonder grote opgave om ‘nooit meer te oordelen’. Ik denk ook dat dat het streven niet hoeft te zijn. Net als dat je jezélf niet hoeft te veroordelen… als je oordeelt! Als je het kunt gaan herkennen en er naar kunt gaan kijken met een uitnodiging naar jezelf om het te mogen onderzoeken, is het elke keer weer een cadeau. Een cadeau dat je uitpakt waaruit meer liefde, begrip, compassie en zachtheid voor jezelf tevoorschijn komt. Wat zich ook weer naar de mensen, dieren, situaties en omstandigheden om je heen zal vertalen. Een verruimde blik zou ik het willen noemen.
Is dat geen mooi voornemen voor dit nieuwe jaar?
Liefs,
Fiene
Wil je door Zonderzooi begeleid worden met een gezonder eetpatroon? Meld je dan nu aan voor mijn 12-weekse online programma waarbij ik je help om zonder zooi te eten, af te kicken van suikers en weer lekker in je vel te zitten!
- Van zelfafwijzing naar zelfacceptatie - 02/03/2022
- Hoe kan je minder oordelen? - 20/01/2022
- Hoe ga je om met oude trauma’s en triggers? - 09/12/2021
