Hoe ga je om met oude trauma’s en triggers? Iedereen heeft ze, grote of kleine onbewuste patronen. Opgedaan als kind die toen noodzakelijk waren om te overleven. Een onbewust opgeslagen plan de campagne voor de momenten dat er pijn en angst dreigde waar we als kind niet tegen opgewassen waren. Maar die nu we volwassen zijn overbodig zijn geworden. Toch kan dat plan de campagne soms onbewust geactiveerd worden en kunnen we, hoe oud we ook zijn, in een oud patroon schieten waardoor we onnodig lijden. Hoe herken je dit en hoe deactiveer je zo’n oude programmering?
Wanneer een oud trauma ineens op de stoep staat
Ik sta op het toilet op mijn werk mezelf aankijkend in de spiegel. Ik voel me gestrest en onrustig. “Wat doe je toch?” “Waarom doe je zo?” “Wat is er aan de hand?” Ik handel constant vanuit een soort paniek en hyperalertheid. Ik voel een angst en spanning in mijn onderbuik en dat staat constant aan het roer. Het stuurt mijn gedrag aan en heeft de ‘please motor’ op volle toeren geactiveerd. Ik parkeer het, het is even wat het is en ik moet er later maar eens naar kijken.
De dag gaat door, ik sta constant aan, sta op scherp en doe alles wat me gevraagd wordt en nog net een beetje meer. Ik geef mezelf geen ademruimte om even te ontspannen en neem werk op me waar ik eigenlijk geen tijd voor heb. Mijn grenzen zijn weg, ik moet door, door, door. ‘s Avonds staan twee collega’s aan mijn bureau en geven aan weg te gaan. Het werk is nog lang niet klaar en ik zie de enorme berg letterlijk voor me. Iets in mij knapt. Ik moet mijn tranen bedwingen. In mijn hoofd ervaar ik een berg oordelen over deze eigenlijk hele lieve collega’s. Ik zeg kortaf; Prima, ik red me wel. Even later kom ik thuis, ik breek en huil ontroostbaar.
Waar komt de spanning vandaan?
Die jonge versie van onszelf waarin oude trauma’s, pijn en verdriet liggen opgeslagen. Een opslag waar aanspraak op wordt gemaakt wanneer er zich triggers aandienen in ons dagelijks leven. Onmiddellijk is dan ook de pijn van het oude trauma voelbaar. Wanneer we ons hier niet bewust van zijn lijkt de oorzaak van de pijn uit het nu te komen, maar dit is zelden het geval. Huilend op de bank realiseer me dat er meer aan de hand is dan dat ik op dit moment in kan zien. Maar ik kan er nog niet bij, dus ik laat de tranen zijn werk doen.
Ik neem een warme douche en ik geef mezelf de aandacht en zachtheid die ik nodig heb. De vloedgolf aan emotie gaat liggen, mijn innerlijk kind voelt zich weer veilig en gezien en het contact met de onderliggende pijn is gelegd. Langzaam kan het zich aan me ontvouwen en begin ik te voelen, zien en begrijpen waar de spanning in mijn onderbuik vandaan kwam.
Leven met angst als drijfveer
Op jonge leeftijd werd pleasen mijn overlevingsstrategie en deze motor begon op volle toeren te draaien nadat twee collega’s in mijn hoofd een soort front begonnen te vormen gedurende de dag. Het herinnerde mij onbewust aan een kleine Fiene die heel graag bij haar twee oudere broers wilde horen, maar nog te kinderachtig was, andere interesses had of hun niveau niet bij kon benen. Logisch. Ik was de jongste en een meisje. Wanneer wij samen een pijl en boog workshop deden kreeg ik de pijl amper mijn boog uit en schoten mijn broers alles raak. Ik voelde mij vaak net niet genoeg, net geen onderdeel van het gezin en voor mijn gevoel viel ik vaak net buiten de boot.
Die gevoelens werden pijlsnel aangesproken op het moment dat mijn hoofd mij vertelde dat mijn collega´s een front vormden en ik daar niet bij hoorde. De angst en spanning in mijn onderbuik die ik voelde toen ik voor de spiegel stond waren de signalen van dit oude pijnlichaam, ze vertelden dat er iets geraakt was. De paniek en hyperalertheid, het constant doorwerken, harder werken en mijn best doen was de strategie die ik mijzelf op jonge leeftijd heb aangeleerd en die me weg hielden bij de pijn eronder. Die als het ware wilde voorkomen waar de kleine Fiene bang voor was, buiten de boot vallen. Op het moment dat de collega’s zeiden weg te gaan kwam ineens die angst die ik middels mijn strategie probeerde te onderdrukken boven water en werden alle emoties voelbaar.
Hoe kun je groeien uit deze oude trauma’s?
Als kind waren overlevingsstrategieën er om ons te helpen, beschermen en om de vroege beproevingen waar we toen nog niet tegen opgewassen waren te doorstaan. Als volwassene zijn ze onnodig geworden. Er is geen emotie, gevoel of pijn dat we niet aankunnen en dus geen reden meer om pijn te onderdrukken. Harde oordelen of verwijten over anderen, een plots stekende pijn of spanning in je buik, druk op je keel of borst, heftige emoties en plotseling opkomende gevoelens kunnen richtingaanwijzers zijn. Durf ze uit te nodigen, er naar te kijken en ze te voelen. De lessen, inzichten, het loslaten en de groei volgen als vanzelf.
Liefs,
Fiene
Wil je door Zonderzooi begeleid worden met een gezonder eetpatroon? Meld je dan nu aan voor mijn 12-weekse online programma waarbij ik je help om zonder zooi te eten, af te kicken van suikers en weer lekker in je vel te zitten!
- Van zelfafwijzing naar zelfacceptatie - 02/03/2022
- Hoe kan je minder oordelen? - 20/01/2022
- Hoe ga je om met oude trauma’s en triggers? - 09/12/2021
