Zelfacceptatie, hoe doe je dat? Ik hing eens een petje aan de wilgen om weer mezelf te kunnen zijn en zal je vertellen waarom. Ik zie het nog zo voor me, ik was een jaar of 16 en tot over mijn oren verliefd op mijn vriendje. Dat vriendje hield van meisjes met bruin haar en baseballpetjes. Maar er was één probleem. Mijn haar was namelijk blond. Héél blond. En petjes droeg ik ook al niet. Mijn haren bruin verven ging me toch echt te ver, maar dat petje kon ik wel doen, daarvoor moest ik alleen even mijn garderobe aanpassen.
En zo kwam ik dus een tijdje later een vriendin tegen in de bus. Ik zie haar verbaasde blik nog zo voor me, want daar zag ze mij opeens: in een joggingbroek, topje én baseballpetje op mijn lange blonde haar. Ze schoot in de lach en vroeg nieuwsgierig naar mijn nieuwe kledingstijl. Ik weet niet eens meer wat ik haar nou precies antwoordde, maar ongemakkelijk was het wel. Hij stond me wel, dat petje, maar ik besefte: daarmee was ik niet meer ‘ik’. Niet lang daarna hing ik dan ook mijn petje aan de wilgen.
De mening van anderen
De les die ik toen leerde was duidelijk: blijf dicht bij jezelf en verander voor niemand. Maar het stomme is dat ik het soms nog steeds verrekte moeilijk vind om mij niks van de mening van anderen aan te trekken. Want ken je dat, van die mensen die maar gewoon roepen wat ze ergens van vinden, zonder na te denken hoe het overkomt? Als je niet goed oppast word je daar knap onzeker van.
Zo had ik, na jaren lenzen gedragen te hebben, eindelijk een bril gekocht. Nietsvermoedend ging ik bij een vriendin langs. Ze was weg van mijn bril en stak enthousiast van wal: “Ik vind hem écht leuk! Dit staat je veel beter dan…”. Midden in haar zin stopte ze opeens omdat ze besefte wat ze wilde gaan zeggen: ‘beter dan zonder.’ Blijkbaar vond ze mijn gezicht zònder bril opeens wel erg saai geworden. Gelukkig kon ik de humor van haar verspreking wel inzien en lachend bedankte ik haar voor het ‘compliment’. Dat haar hoofd zo rood als een tomaat werd maakte gelukkig een hoop goed.
Zelfacceptatie: kijk naar jezelf zoals je naar een vriendin kijkt
Soms ben ik zelf gewoon mijn grootste vijand, want anderen hun fouten en imperfecties accepteren vind ik namelijk véél makkelijker dan mezelf te accepteren voor wie ik ben. Er is namelijk nogal wat mis met mij. Heb je even? Zo tikt mijn biologische klok geen 24, maar 25 uur in een dag, want ik heb nooit tijd genoeg en kom overal steevast te laat aankakken. En meestal ben ik super lief en geduldig voor mijn omgeving, maar als ik moe ben of honger heb? Nou, berg je dan maar, want dan verander ik in een kreng.
Gelukkig ben ik wel iemand die graag aan zichzelf werkt om dingen te verbeteren (dus schat, het komt goed!), maar soms zie ik daardoor alleen nog maar wat er niet goed gaat en vergeet ik welke positieve eigenschappen ik wel allemaal heb. Daarom kreeg ik ooit de tip om naar mezelf te kijken zoals ik naar een vriendin zou kijken. Zou ik dan net zo streng zijn, of opeens veel meer begripvol? Het antwoord was mij meteen pijnlijk duidelijk. Daarom probeer ik, als ik weer eens te veel van mezelf verwacht, dit toe te passen.
Het goede voorbeeld geven begint bij jezelf
Sinds een paar jaar ben ik bonusmoeder van twee prachtige meisjes en besef ik nog meer hoe belangrijk het is jezelf te accepteren zoals je bent. Want onze meiden zijn in ieder opzicht verschillend, maar beide zo mooi op hun eigen manier. Ik wil niet dat ze ooit het idee krijgen dat ze moeten veranderen om goed genoeg te zijn, maar ze juist laten zien dat zij trots mogen zijn op hun unieke zelf, met al hun fouten en imperfecties.
En dat begint bij mezelf. Want als ik mezelf continu bekritiseer en negatief praat over mijn uiterlijk of prestaties, welk voorbeeld geef ik ze dan? Ik wil ze door mijn eigen gedrag en woorden juist leren om positief over zichzelf te denken, om dingen te relativeren en te focussen op het positieve. Zodat ze, als ze een pukkel op hun voorhoofd hebben of iets compleet hebben verprutst, niet het gevoel hebben dat de wereld vergaat, maar met opgeheven hoofd de dag tegemoet kunnen gaan.
Mijn vriendje aan de wilgen
Ik hing uiteindelijk niet alleen mijn baseballpetje aan de wilgen, maar dat vriendje ook. Ik heb nu een lieve man die mijn blonde haren juist heel exotisch vind – ja, echt – en heb goede vrienden waar ik helemaal mezelf bij kan zijn. Bij hun kan ik bankhangen in mijn joggingbroek, boeren laten, keihard huilen en altijd vertellen hoe ik me écht voel. Samen lachen we heel hard (om onszelf) en praten we over onze onzekerheden. Ik ben nog lang niet uitgeleerd en zal ongetwijfeld nog vaker dingen loslaten die niet bij mij passen, maar mede dankzij hun leer ik steeds meer van mezelf te houden en mijn imperfecties te omarmen. En, wat wil jij voortaan aan de wilgen hangen?
Liefs,
Renate
Wil je door Zonderzooi begeleid worden met een gezonder eetpatroon? Meld je dan nu aan voor mijn 12-weekse online programma waarbij ik je help om zonder zooi te eten, af te kicken van suikers en weer lekker in je vel te zitten!
- Hoe creëer je een gezond zelfvertrouwen van binnenuit? - 22/01/2022
- Dankbaarheid tijdens donkere dagen, zo doe je dat! - 17/12/2021
- Zelfacceptatie en tips om dicht bij jezelf te blijven - 24/11/2021
